Zijn saxofoonspel en composities van de Amerikaan Alex Lore zijn vooral beïnvloed door verschillende genres variërend van Europese klassieke muziek tot de meest invloedrijke artiesten van dit moment zowel in de jazz als in de populaire muziek. Oorspronkelijk afkomstig uit Tarpon Springs, Florida, is hij inmiddels volop actief in de New Yorkse jazzscene, zoals in clubs als Smalls Jazz Club, The Jazz Gallery en Jazz Standard. Internationaal heeft hij al opgetreden in landen als Nederland, Australië, Israel en Canada. Lore heeft 2 albums uitgebracht op het label Inner City van de vermaarde saxofonist Greg Osby, “Dreamhouse” uit 2014 en “Blue Things” uit 2016. De albums kregen een hoge waardering in de pers. Hij is ook lid van “NO- Net nonet” van saxofonist Lucas Pino dat al 6 jaar lang elke maand optreedt in de Smalls Jazz Club. Ook is hij medeoprichter van “ This, Now” een elfkoppig kamer ensemble dat ernaar streeft om de constructie van gecomponeerde muziek verder te integreren met de improvisatie van de jazz. Als componist heb ik mij gerealiseerd dat de bronnen voor materiaal oneindig zijn, daarom vind ik het vaak behulpzaam om mezelf enige beperkingen op te leggen wanneer ik aan een nieuwe compositie begin. In dit geval was mijn doel om elementen te nemen van zowel Europese als Afro- Amerikaanse muzikale tradities die me inspireren en die samen te integreren op een manier die nog immer de geest van de jazz behoudt. De samenwerking met George Garzone (ts) op twee nummers was zowel onverwacht als onvoorbereid, hij was toevallig in New York in de week dat wij opnamen, onvoorbereid bracht hij zijn geest en muzikaliteit toe aan mijn composities, aldus Alex in de hoestekst.

Het quartet dat hier te horen is bestaat uit Alex Lore op alt- en sopraansaxofoon, Glenn Zaleski op piano, Desmond White op de bas en Allan Mednard op drums en op 2 nummers George Garzone op tenorsax. De meeste nummers zijn gebaseerd op of vormen een verwijzing naar favoriete componisten van Lore, het openingsnummer “Skyward” vormt een uitzondering, het was in origine geschreven voor het Melissa Aldana/GlennZaleski Sextet voor een optreden in de Jazz Gallery. Het piano patroon waarmee het begint keert steeds terug in de compositie in verschillende harmonische variaties en is het belangrijkste ritmische motief van het stuk. “Oracle” is geïnspireerd op Stravinsky’s “Symphonies of Wind Instruments”. “Vanishing Act” werd gecomponeerd door Alex in de vorm van de standard “After You’ve Gone” geschreven door Turner Layton in 1918 en inmiddels onderdeel van het American Songbook. Maar Alex gebruikt zijn eigen harmonische taal en de polyfonische stijl van de 16e eeuwse componiste Maddalena Casulana. Verspreid over het album zijn er 3 korte stukjes genaamd “Miniature 1,2,3” het zijn korte geïmproviseerde nummers in contrasterende stijl. Het nummer “Light” is een eerbetoon aan Johann Sebastian Bach, Lore gebruikte een van de koralen van Bach als de basisstructuur voor het nummer. Zo ontstonden er 3 koralen voor de saxofoon en de piano om te spelen terwijl bas en drums improviseren. Een heel ander verhaal vormt het nummer “Casey Jones”, het ontstond tijdens een trip naar Kentucky en het geeft het complexe maar toch vocaal uitvoerbare werk van Charles Ives weer.

Karol Symanowski (1882-1937) een Poolse componist was de inspiratiebron voor het nummer “Karol” het is geënt op een van diens piano etudes. “Color Wheel” , de titel legt een link naar de synesthesie van de Russische componist/pianist Alexander Scriabin (1871-1915), vandaar de verwijzing naar kleuren, het weelderige harmonische palet van Scriabin speelde Alex door het hoofd toen hij dit nummer bedacht. De titel “Eastman” is snel verklaard het slaat op Julius Eastman (1940-1990) componist/pianist/zanger en danser , een van de eersten die minimalistische processen combineerde met elementen van de popmuziek. Alex schreef voor dit stuk een paar melodische stukken waaromheen het ensemble improviseert. Het laatste nummer “Castaway” is een vorm van eerbetoon aan Henry Cowell (1897-1965), Amerikaanse componist/muziektheoreticus/pianist/leraar/uitgever en impresario. Alex voelt een intrinsieke verbinding met Cowell’s bizarre maar herkenbare melodische taal en in deze compositie bedoelt hij dat weer te geven. Om maar met dit laatste nummer te beginnen, heel intrigerende muziek die verdraaid knap in elkaar steekt en bovenmatig weet te boeien en dat geldt voor het gehele album, een geslaagde synthese tussen klassieke muziek en jazz, waarbij toch het zwaartepunt ligt bij de improvisatie van de jazz. Een schijfje om echt van te genieten, ook zonder kennis van alle genoemde namen, van volstrekt onbekend staat de naam Alex Lore nu wel in mijn geheugen gegrift.

Jan van Leersum.